Dit debuut van Mounir Samuel is verrassend doch soms clichématig. Het boek leest “jong”, het verhaal zit vol rebellie en ideologie met een focus op de underground. Bepaalde verhaallijnen zijn al eens ergens gelezen. De personages en thema’s zijn herkenbaar, als je fan bent van andere auteurs die ook focussen op de onderkant van de maatschappij. Het verhaal krijgt iets te langzaam vaart, maar het mag gezegd, er is wel een bijzonder interessante plotwending.
De start van het boek eist concentratie, er worden twee vrouwelijke personages opgevoerd waarvan er slechts één met naam wordt genoemd, Zeta. Zij is op zoek naar haar wortels, haar Spaanse vader die tijdens haar kindertijd is verdwenen. Zeta dwaalt van het burgerlijke Nederland naar een sloppenwijk van Sevilla waar haar grootouders een klein appartement bewonen. Ze vindt haar vader ook daar niet en gaat 's avonds rondzwerven. Zo komt ze terecht bij muzikanten, gitaarspelers en werkt ze in een nachtclub om wat geld te verdienen.
Na een bijzonder pijnlijk incident met haar grootvader reist ze verder naar Barcelona waar ze de gitaarmuziek en nauwe straatjes mist en toch geniet van de anonimiteit van de grootstad. In Barcelona krijgt Zeta echter problemen met de bureaucratie hierdoor kan ze zelf niets huren en woont ze samen met een bloedmooie, hoe kan het ook anders, Nigeriaanse dame waarmee ze haar eerste lesbische affaire opstart. Er is hier exotisme in het spel en Zeta is zich ervan bewust.
Het wordt duidelijk dat Zeta geen gelukkige jeugd heeft gehad. Zeta is een vechter geworden met als enige keuze: winnen of bezwijken. Zeta is een schrijfster, heel haar leven langs schrijft ze kleine en grote verhalen. Ze is een losgeslagen rebel die met haar literatuur de wereld wil veranderen. Ze ontmoet Tomas en leert dat hij grote kennis heeft van filosofen en moralisten, ze strijden beide tegen het enge moralisme en de huichelarij van de kerk. Ze krijgen een affaire maar vanaf dan loopt het fout; Tomas verdrinkt zijn dagen terwijl Zeta net kan starten als columnist bij een krant.
Het andere hoofdpersonage blijft anoniem, ze is een psychologe met een midlife crisis en een eenzaam, onavontuurlijk leven. We lezen dat ze een kille protestantse moeder had, maar een goedlachtse vader die genoot van het leven en helaas te vroeg is gestorven. Haar dagen vullen zich met werken en het beluisteren van kerkmuziek en opera’s (vooral Carmen).
Doorheen het hele boek speelt de aloude tegenstelling van hoer versus heilige Moeder en Carmen wordt gebruikt als symbool van de eerstgenoemde. De psychologe geraakt geobsedeerd door “Het verhaal van de eenzaamheid”, een verhaal zonder vermelding van de auteur. Deze dame gaat veel te nauwe intieme banden aan met haar cliënten. Ze is de zoveelste psychologe die deze studie heeft aangevat om het eigen onbehagen in het leven te begrijpen en te analyseren. Beide dames ontmoeten elkaar en ontwikkelen een vreemdsoortige relatie.
Het boek leest (na een trage start) best vlot en raakt interessante thema's aan zoals de zoektocht naar identiteit en de hieruit voortvloeiende illegaliteit, de eigenzinnige interpretatie van het concept "vrijheid", een sterke band met de opera Carmen, met religie en de verkenning van seksualiteit en gender.
