Mohamed Barrie recenseert de film die voor een ongeziene hype zorgt: Black Panther is een festijn van Afrofuturism die culturele, visuele en muzikale elementen weet te combineren tot een fenomeen. Niet perfect, maar wel lit.
Philippe De Cleen recenseert de succesroman van de Frans-Marokkaanse schrijfster en journaliste Leïla Slimani: "een psychologisch portret waarmee ze vooral iets wil zeggen over de steeds groter wordende sociale druk."
Met de theaterversie van 'Drarrie in de Nacht' bevestigen regisseur Junior Mthombeni en schrijver/hoofdrolspeler Fikry El Azzouzi de verderzetting van hun artistieke identiteit. Een eigen stijl met veel muziek en cassante woorden, met chaos en harde realiteiten.
Over Patser zou je zowel een lovende recensie kunnen schrijven over een gepolijste film met spanning, geslaagde humor en een vleugje ernst, als een bezorgde brief over de staat van onze cinema, wat beeldvorming van minderheden betreft.
We krijgen flitsen te zien uit het leven van deze bewoners, maar nooit diepgang. En toch siert dat Vandekerckhove: ze ontslaat hen van de verantwoordelijkheid om de hele film op hun schouders te torsen; ze hebben al miserie genoeg.
'Zoo Humain. De blijde terugkeer van de barbaar' gaat over ernstige actuele zaken zoals radicalisering, integratie, racisme, discriminatie, wanbeleid en dergelijke. Maar door de soms hilarische manier van schrijven wordt alles verteerbaar.
'Zoo Humain. De Blijde terugkeer van de Barbaar' is in de eerste plaats een interventie in de samenleving. Realiteit en fictie verweven, om zo een grotere maatschappelijke impact te realiseren, is stilaan het artistiek-strategisch keurmerk geworden van auteur Chokri Ben Chikha.
Rodaan Al Galidi is een van die stemmen die je gewoon méér zou moeten horen, niet alleen in romanvorm, maar ook in het publieke debat. In afwachting van zijn verhalenbundel 'Duizend-en-één-nachtmerries', is er een paperbackversie van zijn roman 'Hoe ik talent voor het leven kreeg'.
'Blue Silence' doet eer aan Öztürks voorafgaand werk. Het is verrassend dat een debuutfilm zo volwassen oogt en zo sterk getuigt van een cinematografische identiteit.
'I’m New Here', een documentaire van Bram Van Paesschen, volgt een aantal Congolezen in de Chinese stad Guangzhou. De film biedt perspectief in een realiteit die getypeerd wordt door een nauwe kijk naar migratie.