Auteur: Orlando Verde

Rachida El Garani studeerde vorig jaar af met Into Darkness. Haar film werd geselecteerd voor het IDFA en in Leuven won ze er een VAF Wildcard mee. Kort daarna schreef ze in de sociale media: “een nieuwe generatie filmmakers is opgestaan om de ware stem van de diversiteit te laten horen”.

Alle politieke spelers willen vandaag begrippen introduceren en bepalen wat woorden betekenen. In zulke omstandigheden is het essentieel om er even bij stil te staan en in te zoomen. 'Culturele angst' is één van die begrippen.

De opening van Lumumba (2000) is een heel kritische kijk naar een tijdperk: zwart-witte archieffoto’s en kleurrijke fictie contrasteren twee levensstijlen in koloniaal Congo. De blanken genieten van schone tijden. De zwarten zien er minder vrolijk uit.

Op 23 januari stond er een artikel van Guillaume Van der Stighelen in de weekendbijlage van Gazet van Antwerpen. Het was de beschrijving van een klein tafereel in een wachtkamer van een ziekenhuis. Een kort verhaaltje dat veel zegt over mensen.

Op 14-jarige leeftijd reist Adams naar België om bij zijn vader te gaan wonen. Zijn moeder blijft achter in Ghana, waar ze drie jaar later een beroerte krijgt. Als tiener kan hij niet helpen maar zes jaar na het incident, keert Adams terug naar Ghana. Een film van Adams Mensah, met steun van kunstZ.

Het voelt alsof het elke dag erger wordt. In de media lees je tegenwoordig bijna niks anders dan hoe gevaarlijk, onaangepast en ondankbaar vluchtelingen zijn.

Les Chevaliers Blancsis op het eerste gezicht een uitzondering in de filmografie van Joachim Lafosse, maar bij nader inzien is de thematiek ook verbonden: het gaat over hoe de drang om een gezin te stichten en de wil om familieliefde te schenken, mensen verblinden en over grenzen doen gaan.

Met ernstige streefcijfers probeert the Academy de hele filmindustrie in gang te doen schieten op vlak van diversiteit. Ze zijn daarvan bewust dat een hegemonisch systeem zichzelf reproduceert tenzij er drastische maatregelen genomen worden om het te doen veranderen.

Als een documentairemaker een fictiefilm beslist te draaien, is het ergens logisch dat die afstand probeert te nemen van een realistisch register. Dat is alleszins wat Manu Riche deed met zijn verfilming van Dimitri Verhulsts Problemski Hotel.

El Club, de jongste film van de Chileense Pablo Larraín, werd bekroond met de Zilveren Beer tijdens de jongste Berlinale. Een indrukwekkend voorbeeld van film als gerechtelijke straf.